تاملی پُرطمأنینه و در عین‌حال سریع، این است پارادوکس فوردی. غیرممکن است فیلم‌هایش را با چشمانی غیردقیق دید، چراکه در آن صورت دیگر اصلا چیزی نخواهیم دید (به غیر از قصه‌های سربازانی احساساتی). چشم باید تیزبین باشد چراکه در هر تصویر فیلمی از فورد، احتمالا چند دهم ثانیه تامل خالص پیش از شروع کنش وجود دارد. شخصی از کلبه‌ای چوبی بیرون می‌آید یا از قاب خارج می‌شود، و همانجا ابرهایی قرمز رنگ بر فراز یک قبرستان به چشم می‌خورند، و اسبی که در گوشۀ راست تصویر رها شده، موج آبی ازدحام سواره نظام‌ها، و چهرۀ پریشان دو زن: این‌ها چیزهایی‌اند برای دیدن در بدو شروع نما، چراکه بار دومی در کار نخواهد بود (چه بد برای چشم‌های کُند!).

Read the full text here.